تجلی عشق : مناجات : خلوت با حق

در این دل شب

که سکوت همه جا حکم فرماست

و انفاس خلق به خواب فرو رفته

و درهای آسمان باز است

مرا سیری از بدو تولد تا حال پیش آمد

دور از غوغای مخلوقات

دور از انسان ها

و دور از افکار و ذهن و عقل

و مشغولیات دنیوی

و دور از زن و فرزند

و دور از قوم و خویش و تبار

و شاگرد و مرید

خدایا اکنون که خود را تنها یافتم

می خواهم امشب با تو ای محبوب دلم

و تو ای خدای پیر و استادم

و تو ای خدای مجذوبان

و تو ای خدای کعبه

و تو ای خدای مولایم علی (ع)

و تو ای خدای کوثر

و تو ای خدای محمد رسول الله (ص)

و تو ای خدای فرستنده ی وحی و قرآن

و تو ای خدای صدو بیست و چهارهزار پیغمبر

و تو ای خدای اولیاءالله

و تو ای خدای نظاره گر زمینیان

و تو ای خدای نظاره گر سماواتیان

و تو ای خدای نیکوکاران

و تو ای خدای کرّوبیان

و تو ای خدای مستمندان

و تو ای خدای فقیران

و تو ای خدای شهیدان

و تو ای خدای ثارالله

و تو ای خدای ایمان داران

و تو ای خدای یقین دارندگان

و تو ای خدای جهانیان

و تو ای خدای روزه داران

و تو ای خدای چلّه نشینان و سالکان

و تو ای خدای عارفان

و تو ای خدای زاهدان

و تو ای خدای شب زنده داران

و تو ای خدای واصلان و کاملان

و تو ای خدای ابدال و اوتاد

و تو ای خدای معصومین

و تو ای خدای پنج تن آل عبا

و دوازده امام و چهارده معصوم

و توای خدای آزمایش شوندگان

و توای خدای عذاب گیرندگان

و توای خدای حاکم دلهای اولیاء خدا

و تو ای دلیل و رهنمای هدایت شوندگان

و تو ای معشوق عاشق پیشگان حق

و تو ای شنونده ی مطلق

و تو ای بیننده مطلق

و تو ای خالق هستی و عرش و سما

و تو ای خالق مخلوقات و زمین و زمان

و تو ای دوای درد دل فقیران.

خدایا استغفار می کنم

از لحظه های زندگی

که بی تو

و بی یاد تو

و بی ذکرتو

به سر بردم

واز لحظه هایی که با وسایل دنیوی

همچون بچّه با اسباب بازی

سرگرم شدم

و از تذکر و تفکر باز ماندم

و از لحظه های زندگی که خلق مدّ نظر و در دل من بودند نه حق

و باعث بطالت عمرم گردید

و آن لحظه هایی که قصد قربت کردم

و تا قربت وحضور مشغول خلق بودم

و باعث تباهی عمرم گردید

واز لحظه های عمرم که خود را محتاج خلق می دانستم

و نه محتاج حق

و باعث قطع ارتباط و قطع محبت حق گردید

خدایا استغفار می کنم

از اعمال وگفتاری که برای خشنودی نفس خلق انجام دادم

و از حقیقت دور ماندم

و حقیقت را به کفر تبدیل کردم

و باعث فاصله گرفتن از تو

و حجاب مابین من بنده

و تو ای خدای منّان گردید

و از حقیقتی که برای من باز شد

و من جرأت اجرای حقیقت را نداشتم

و باعث کفر و پوشیده شدن حقیقت گردید

و اعمال خلق که خالی از حقیقت بود

و به خاطرخشنود کردن نفس خلق حقیقت را نادیده گرفتم

و حجابی بس عظیم بر من مستولی شد

خدایا استغفارمی کنم

از تفکری که آبرو را از طرف خلق می دانستم

نه از طرف حق

و باعث حجاب من گردید

خدایا استغفار می کنم

ازاسراری که برای من فاش شد که رموز الهی بود

و آن اسرار را پیش نامحرمان تو فاش کردم

که دریچه ی شهودم بسته شد

و عدم درک خلق باعث گمراهیشان گردید

و از آن کلامی که ندانسته از زبانم جاری شد

که درکشف و شهودم نبود

و علم ظاهری بود

و از علم دیگران استفاده کردم

که باعث گمراهی خلق

و حجابی ما بین من بنده

و تو ای رحمان گردید

و از آن لحظه هایی که

جسم و جوارح و دل

همه و همه مشغول ذکر حق بودند

و من زبان را به گفتگو مشغول کردم

و جسم از ذکر تو باز ایستاد

و لحظه های عمرم بی ثمر گذشت

خدایا استغفار می کنم

از نمازی که خلق مدّ نظر بودند

و ایمانم به خلق بود نه حق

و از توغافل ماندم

و از آن عبادتی که فکر می کردم درست است

ولی خالی از ریا نبود

و عباداتی که ناپیوسته درحضور تو بودم

و در زبان با تو بودم و دردل با خلق

و عباداتی که توجه مردم را بزرگتر از توجه تو می دانستم

که عصیان بنده بود نه عبادت

و باعث تیرگی سویدا گردید

خدایا استغفار می کنم

از کمکی که به خلق کردم

و دست خلق را دیدم نه دست حق

که کفران شکر بود

و از آن نگاهی که به خلق نمودم

و خلق را می دیدم نه حق

و از آن لحظه هایی که خلق در دل من بودند نه حق

و کلامی که از زبانم جاری شد و از برای خلق بود نه حق

و باعث به هدر رفتن انرژی روحانی گردید

و از آن قضاوتی که عجولانه تصمیم گرفتم

و عدم تشخیص

موجب گناه و قساوت دل گردید

و ازآن فیضی که فکر می کردم منبع فیض بنده هستم

که نشانه ی انانیّت بنده بود

و باعث حجاب ظلمانی گردید

خدایا استغفارمی کنم

از آن لحظاتی که در زندگی احساس وجود کردم

و عظمت و بزرگی تو را ندیدم

و عظمت و بزرگی را از آن خود دانستم

و باعث خود بزرگ بینی بود

و از آن کفران نعمتی که نعمت ورحمانیت تو بود

و من آن را از آنِ خود دانستم

و از توغافل ماندم

خدایا استغفار می کنم

از مکافاتی که تو برای اعمالم در نظر گرفتی

و توسط خلق اجراگردید

و من مسبب را خلق دیدم

نه جزای حق

و آزمایشی که ندانستم آزمایش از آنِ توست

و خلق را مسبب دانستم

و علت آزمایش و افکارم را متوجه خلق کردم

و باعث عصیان گردید

و از عذابی که برای من روا داشتی

که نعمت و محبّت تو بود

و من آن را عداوت خلق پنداشتم

و باعث جلوگیری از تجلّی نور در دلم گردید.

تهران – مهرآباد ( سال 1368)

استاد عباس شهریاری سنگسری