| عشق علی مظهر آیین ماست |
| زادگهش قبله گه دین ماست |
| مهر علـی مصـدر ایمـان بود |
| در دل هر شیعه نمایـان بود |
| عشق حقیقی چو بیاید به دل |
| مدّعـی عشـق بمـاند خجـل |
| عشق حقیقی چو نمایان شود |
| دشمن قتـاله ی شیطان شود |
| از پی این عشـق عمل میـرسد |
| جهل و سیاهی زدرون می رود |
| مرتبـه ی عشـق شـود آشکار |
| عارف حق جوی شود رستگار |
| جوشـش این چشمـه ز ِبهـر وفاسـت |
| چشمه ی این عشق زِ اَنفُس جداست |
| عاشـق مجنون که زمیـن گیـر شد |
| قصـه ی ایـن عشـق جهانگیـر شد |
| گرمـی عاشــق نـه ز بهــر هواسـت |
| عشق حقیقی ست که بر دل رواست |
| روز اَزل عشـق چـو آموختنـد |
| غیـرت عشّـاق بـرافـروختنـد |
| مستی این عشق که سر می رسد |
| نـور عبـادت بـه ثمــر مـی رسد |
| ذکـر بود غنچه ی بستـان حق |
| گـر شکفد نـور دهد چون فلق |
| عشق حقیقی که به دل جا گرفت |
| نور حقیقـی ست که مـأوا گرفت |
| وانکـه بـه عاشــق قــدح مِـی دهد |
| چون دَم عیسی ست که در وِی دمد |
| آن دَم عیسـی که بـه افسـردگان |
| روح دمَـد زنــده کنـد مــردگان |
| عاقبـت مستـی عاشـق فناسـت |
| زنده ی پاینده ی ذاتی خداست |